Ν. Λυγερός
Ενώ όλοι πίστευαν ότι η αλλαγή φάσης προέρχονταν από την απόφαση να επιβληθεί μία tabula rasa, δεν είχαν αντιληφθεί ότι μια άδεια σκακιέρα παραμένει σκακιέρα. Έτσι η υποδομή συνέχιζε να υπάρχει ακόμα κι αν απουσίαζαν τα κομμάτια και τα πιόνια. Τα λευκά και τα μαύρα τετράγωνα δεν ήταν όλα ίδια και το χρώμα τους θα επηρέαζε όλη την πορεία των αξιωματικών, όπου και να βρίσκονταν. Ενώ η αλλαγή του χρώματος θα καθόριζε τους ίππους. Και οι γραμμές που δεν ήταν πια αόρατες διέσχιζαν τη σκακιέρα που είχε αδειάσει η πολιτική της διαπραγμάτευσης. Οι όχθες του ποταμού είχαν μετατραπεί σε σταθμούς ενωμένους σαν κρίκους μιας σιδερένιας αλυσίδας. Εκείνη την περίοδο τα ακίνητα ποτάμια είχαν δεχθεί σιδερένιες παραλλαγές που είχαν αλλάξει την εξέλιξη της άδειας σκακιέρας και οι άνθρωποι είχαν γίνει κομμάτια, στην καλύτερη περίπτωση όταν δεν ήταν αναγκασμένοι να κινούνται σαν πιόνια σε μια άγνωστη παρτίδα.
Έξω από την αίθουσα
Ν. Λυγερός
Έξω από την αίθουσα, μια Κυρία άλλης εποχής περίμενε το τραίνο, που ήταν πάντα στην ώρα του, λες και είχε αργήσει. Είχε ένα χαρακτηριστικό καπέλο μ’ ένα λουλούδι και τράβηξε την προσοχή του Δασκάλου και του μαθητή που την είχαν εντοπίσει από το παράθυρο λόγω των κινήσεών της. Περπατούσε πολύ γρήγορα μ’ ένα βιαστικό τρόπο, αλλά προχωρούσε αργά, σχεδόν αντίστροφα σαν να ήταν στην σελήνη. Είχε αφήσει δίπλα της ένα μικρό μπαούλο που έκρυβε μια ολόκληρη ιστορία. Ο Δάσκαλος εξήγησε στο μαθητή ότι μάλλον μια τέτοια γυναίκα είχε στο νου του ο Oscar Wilde όταν είπε ότι προτιμούσε τις γυναίκες που έχουν παρελθόν και τους άντρες που έχουν μέλλον. Ο μαθητής χαμογέλασε γιατί ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε αυτό το γυναικείο ύφος, ειδικά ανάμεσα σε γυναίκες ντυμένες με παραδοσιακές φορεσιές που μαζεύονταν στο σταθμό με μικρά ναυτάκια που μόλις είχαν βγει από τις βάρκες τους.
