Οι Γκαγκαβούζηδες (ή Γκαγκαούζοι)

Οι Γκαγκαβούζηδες καταγράφονται στην ιστορία ως θρακικό φύλο. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τους; είναι τουρκόφωνοι χριστιανοί.

Στην Ελλάδα η πλειοψηφία τους είναι πρόσφυγες από την επαρχία Χάφσα της Αδριανούπολης και από διάφορα χωριά της Βουλγαρίας. 

    Για πρώτη φορά εντοπίζονται στα παράλια του δυτικού Ευξείνου Πόντου, μεταξύ της Βάρνας και του Δούναβη, στη Δοβρουτσά. Η τύχη και η πορεία τους στο χρόνο ταυτίστηκε με την πορεία του ελληνισμού των Βαλκανίων.
Στην εποχή του Βυζαντίου αποτελούσαν τους ακρίτες των βόρειων συνόρων της αυτοκρατορίας. Τα χρόνια της οθωμανικής επέλασης ήταν ο τελευταίος λαός που υποδουλώθηκε στην ενδοχώρα των Βαλκανίων, το 1394-8. Σε αυτά τα δύσκολα χρόνια, θεωρούμε πως έχασαν την ελληνική γλώσσα, όπως την έχασε και η πλειοψηφία του υπόδουλου ελληνισμού. Αντίθετα, διατήρησαν με φανατισμό την θρησκεία τους που αποτελούσε και τον συνδετικό τους κρίκο με τον υπόλοιπο ελληνισμό.
   

   Σε όλους τους ρωσοτουρκικούς πολέμους, οι Γκαγκαβούζηδες βοηθούσαν, με όλα τα μέσα που διέθεταν, το ρωσικό στρατό. Είχε αποκρυσταλλωθεί στη συνείδησή τους, όπως και σε όλους τους χριστιανικούς πληθυσμούς των Βαλκανίων, ότι το «Ξανθό Γένος», δηλαδή οι Ρώσοι, θα τους απελευθερώσουν από τον οθωμανικό ζυγό.     Αξίζει να αναφερθεί ότι οι Γκαγκαβούζηδες συμμετείχαν, με δικό τους στρατιωτικό σώμα, στην επανάσταση του Υψηλάντη, με αρχηγό το Δημήτρη Βατικιώτη, ενώ καθοριστικό ρόλο διαδραμάτισαν στην πολιορκία και κατάληψη της πόλης Σιλίστριας, στη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού Πολέμου του 1810-1816. Οι Γκαγκαβούζηδες συμμετείχαν και στον Ιερό Λόχο στη μάχη του Δραγατσανίου, όπως και στη βουλγαρική λεγεώνα, κατά τη διάρκεια των ρωσοτουρκικών πολέμων, με επαναστατικές ενέργειες στη βόρεια Βουλγαρία και στη σημερινή Ρουμανία. Οι Βούλγαροι τονίζουν σε όλα τα ιστορικά βιβλία τους την ανδρεία και το θάρρος, που επιδείκνυαν οι Γκαγκαβούζηδες στο πεδίο της μάχης. Συμμετείχαν, επίσης, στα επαναστατικά γεγονότα της Μολδοβλαχίας, αντιμετωπίζοντας την οργή των οθωμανικών στρατευμάτων. Τα χωριά τους λεηλατήθηκαν και πυρπολήθηκαν, οπότε αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν. Οι περισσότεροι μετακινήθηκαν στη Βεσσαραβία, σημερινή Μολδαβία-Αυτόνομη Δημοκρατία της Γκαγκαουζίας, όπου ζουν μέχρι σήμερα. Στο σημείο αυτό να αναφέρουμε ότι από πολιτικούς ηγέτες και ιστορικούς της Δημοκρατία της Γκαγκαουζίας, γίνεται στις μέρες μας μία μεγάλη προσπάθεια να προσεγγίσουν τους Γκαγκαβούζηδες στην Ελλάδα, καθώς, έχουν πειστεί πως αποτελούν ένα Θρακιώτικο φύλλο της βόρειας Βουλγαρίας και δεν έχουν σχέση με τα τουρανικά-τουρκικά φύλλα, όπως τους έχουν διδάξει μέχρι τώρα.

Μεγάλος αριθμός Γκαγκαβούζηδων μετακινήθηκε, επίσης νότια, στη Βόρεια και Ανατολική Θράκη, στην επαρχία της Χάφσας, όπου άλλωστε εντοπίζεται ιστορικά η πρώτη καταγεγραμμένη παρουσία Γκαγκαβούζηδων την περίοδο 1510-1560, ως εργάτες γης στα Βακούφια της.

  Στα χρόνια που ακολούθησαν, ταυτίστηκαν με τον Ελληνισμό της περιοχής, συμμετείχαν στην αυτοδιοίκηση και στα εκκλησιαστικά, ίδρυσαν σχολεία.

   Υπέφεραν, όπως και οι υπόλοιποι Θρακιώτες, κυρίως από τις διώξεις των Οθωμανών, όπως και στα χρόνια των Βαλκανικών Πολέμων. Αξίζει να σημειωθεί η συμμετοχή μεγάλου αριθμού Γκαγκαβούζηδων στα ελληνικά ανταρτικά τμήματα στη Θράκη.

   Τον Ιούλιο του 1920, με την απελευθέρωση της περιοχής, η υποδοχή του ελληνικού στρατού γίνεται δεκτή με ενθουσιασμό από τους γκαγκαβούζικους πληθυσμούς, όπως και από τους υπόλοιπους Θρακιώτες. Το 1ο Σύνταγμα Στρατού από ντόπιους Θρακιώτες αποτελείται από 700 Γκαγκαβούζηδες της Χάφσας, όπως μαρτυρούν τα αρχεία του ελληνικού στρατού. Συμμετέχουν στην απελευθέρωση των Σαράντα Εκκλησιών και φτάνουν μέχρι τη Τσαλτάτζα, από όπου τους επιτρέπεται να γυρίσουν στα χωριά τους. Δυστυχώς για όλους η εγκατάλειψη των εστιών τους και των χωριών τους δεν άργησε να φανεί. Ακολουθώντας τη μοίρα του υπόλοιπου ελληνισμού της Ανατολής, πήραν και πάλι το δρόμο της προσφυγιάς. Η μεγαλύτερη πληθυσμιακή μάζα εγκαταστάθηκε στο βόρειο Έβρο. Ίσως, γιατί με το πέρασμα του ποταμού βρήκαν αμέσως εδάφη που έμοιαζαν με αυτά των χωριών τους, ή διότι πίστευαν ότι η προσφυγιά ήταν προσωρινή και θα επέστρεφαν πάλι πίσω.

Πιστοί στην παράδοση

Μέχρι και σήμερα οι Γκαγκαβούζηδες στην Ελλάδα προσπαθούν να διατηρήσουν τις παραδόσεις τους. Μετέφεραν τραγούδια, παραμύθια και λαϊκές λατρείες, που αποτελούν ένα ξεχωριστό και ιδιαίτερο πολιτισμό, αυτόν του ελληνισμού της βόρειας Βουλγαρίας.  Είναι ένας πολιτισμός γνήσια θρακιώτικος, που, μέσα από το πέρασμα των αιώνων, αποτελούσε το φάρο του πολιτισμού για όλους τους υπόλοιπους λαούς των Βαλκανίων και αν υπάρχει σήμερα μια συγγένεια μεταξύ των χορών, των τραγουδιών και των παραδόσεων, μεταξύ του βουλγαρικού και του ελληνικού πληθυσμού, αυτό οφείλεται στη μακρόχρονη συγκατοίκηση τους.

  Οι Γκαγκαβούζηδες κατοικούν σήμερα στο βόρειο Έβρο, σε χωριά της Ορεστιάδας (Αμμόβουνο, Οινόη, Σαγήνη, Θούριο, Λεπτή, Άρζος, Βάλτος, Δίλοφος, Καβύλη, Καναδάς, Κέραμος, Πύργος κ.ά.) και του Διδυμοτείχου (Ασβεστάδες, Ευγενικό, Κωστή, Πουλιά, Σαύρα).  Εγκαταστάσεις προσφύγων Γκαγκαβούζηδων έχουμε στα χωριά της Κομοτηνής, Άμφια και Ν. Καλίστη, στα Χρυσοχώραφα Σερρών, στο δήμο Λαγκαδά και στα χωριά Περιβολάκι και Ηρακλειό, στη Σύνδο και στο Καλοχώρι Θεσσαλονίκης, καθώς και διασκορπισμένες οικογένειες στο νομό Κιλκίς και σε χωριά της Θεσσαλίας. Γκαγκαβούζηδες υπάρχουν, επίσης, στη Νέα Ζίχνη Σερρών και στα χωριά Θολό, Γάζορο και Αγ. Χριστόφορο, όπου, όμως, θεωρούν τους εαυτούς τους ντόπιους. Η ιστορική έρευνα καταγράφει πως η ομάδα αυτή πιθανόν να μετακινήθηκε στην περιοχή το 1510-1560.

  Πηγή: Βιβλίο κ Χρήστου Κοζαρίδη «Εμείς οι Γκαγκαβούζηδες»

Προσκύνημα στη Γη των Πατέρων μας.

Μετά τη Θεία Λειτουργία και με τη συνοδεία του Δεσπότη, 

θα ακολουθήσει περιοδεία στα Κατεχόμενα παρέβρια χωριά. 

Από Ανδριανούπολη μέχρι Μακρά Γέφυρα.

Αναχώρηση από Ν. Ορεστιάδα, ώρα 07:30

Ν. Λυγερός - Προπύργιο Ελληνισμού η Θράκη

Όσο και να αδιαφορεί η Ελληνική Πολιτεία, ο ελληνικός λαός προσέχει τη Θράκη και τη θεωρεί ως προπύργιο του Ελληνισμού. Εδώ και αιώνες φυλάει τα όρια της Ευρώπης. Και γι’ αυτό το λόγο ο Ελληνισμός είναι και αιχμή του δόρατος. Έτσι η ανάπτυξη και η καινοτομία, θα παίξουν απαραίτητα ένα ρόλο στη Θράκη. Διότι όλη η Ευρώπη με τα προγράμματά της ξέρει πού είναι τα απαραίτητα όρια. Έτσι υπάρχει μια ενίσχυση της βυζαντινής ύπαρξης της Ελλάδας. Και δεν πρόκειται να εφησυχάσουμε όσο δεν είμαστε στο άγγιγμα των δύο θαλασσών, γιατί δεν αφήνουμε ποτέ τους δικούς μας πίσω. Σε αυτό το πλαίσιο, ο δημογραφικός παράγοντας είναι όντως σημαντικός, αφού δεν επαρκεί να δηλώνουμε ότι αγαπάμε από μακρυά αλλά να στεκόμαστε και στο πλάι για να αποδείξουμε ότι είμαστε μαζί. Η Ελλάδα δεν είναι μόνο χώρος, αλλά πρώτα από όλα Χρόνος μετά τον Ελληνισμό. Επιπλέον έχει μια ξεκάθαρη ευρωπαϊκή ταυτότητα που αντικρούει κάθε ανατολίτικη προσέγγιση. Έτσι με το παράδειγμα που έδειξε στην εξέλιξη ενίσχυσε και εδώ την απελευθέρωση της ιστορικής Ευρώπης από τον οθωμανικό ζυγό. Αν λοιπόν εξετάσουμε την ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα αντιληφθούμε ότι ακολουθεί το ίδιο νοητικό σχήμα, όχι πια σε τοπικό επίπεδο αλλά σε ολικό δηλαδή ηπειρωτικό. Σε αυτό το πλαίσιο λειτουργεί και η υψηλή στρατηγική της πατρίδας μας.

http://www.lygeros.org/articles?n=15563&l=gr

Ν. Λυγερός - Ελεύθερη ελληνική γλώσσα

Κατά τον Αριστοτέλη, Έλληνας είναι αυτός που έχει ελληνική παιδεία. Αν ακολουθήσουμε αυτό το νοητικό σχήμα, κατανοούμε πολύ εύκολα ότι οι διαφοροποιήσεις περί θρησκείας είναι πλέον ένα πρόσχημα. Η επιβολή της τουρκικής γλώσσας σε ελληνικό πληθυσμό επιχειρήθηκε και μέσω του σχεδίου Ανάν το 2004, αλλά απορρίφθηκε από τον κυπριακό λαό. Στη Θράκη τα πράγματα είναι διαφορετικά γιατί από τη αρχή η δειλία προκαλεί προβλήματα με επεκτάσεις. Καταντήσαμε να έχουμε Πομάκους να παρακολουθούν μαθήματα στην τουρκική γλώσσα που δεν κατέχουν διότι δεν είναι δική τους. Γι’ αυτό το λόγο και διεκδικούν ορθολογικά μια ελληνική παιδεία γιατί είναι Έλληνες εξ ορισμού σε θεσμικό πλαίσιο και είναι το πρέπον να ακολουθήσουν το αριστοτελικό πνεύμα περί παιδείας. Η ιδέα της ελευθερίας δεν εγκλωβίζεται στη γλώσσα και αγγίζει βέβαια και τη σκέψη. Με άλλα λόγια πρέπει να καταλάβουμε ότι οι πρόσφυγες που προέρχονται από τα μεγάλα κατεχόμενα έχουν δικαίωμα στη μνήμη. Και αυτά που μαθαίνουν δεν πρέπει να σβήνουν τις ρίζες τους. Έτσι και η μνήμη τους δεν μπορεί ν’ αλλάξει λόγω προγράμματος. Οι πρόσφυγες δεν ξεχνούν και απαιτούν το αυτονόητο: την επιστροφή στη γη τους που ανήκει στην Ευρώπη και δεν έχει καμία σχέση με την Ασία όσο μικρή κι αν είναι. Έτσι τα σύμβολα δεν έχουν ανάγκη από αντίγραφα. Εδώ δεν είναι Λας Βέγκας, αλλά Θράκη. Και ο εμπλουτισμός του πολιτισμού δεν μπορεί να είναι εκφυλισμός.

http://www.lygeros.org/articles?n=15562&l=gr

Ν. Λυγερός - Θρακικά στρατηγήματα

Από τη Συνθήκη Αγίου Στεφάνου το 1878 που δημιούργησε τη Βουλγαρία, η Οθωμανική Αυτοκρατορία προσπαθεί μετά την ήττα της ενάντια στη Ρωσική Αυτοκρατορία, να επανέλθει στην περιοχή, για να έχει πρόσβαση στη Βοσνία και στην Αλβανία, έτσι ώστε να έχει τον έλεγχο στους πληθυσμούς που έχει εξισλαμίσει από την εποχή της κατοχής. Αυτό αποδεικνύεται ήδη από την μυστική αναφορά του Αλέξανδρου Καραθεοδωρή στον Σουλτάνο, για το Συνέδριο του Βερολίνου που θα καταλήξει στη Συνθήκη Βερολίνου. Αυτός ο στόχος έχει ως επίπτωση να θέλει να μετατρέψει μια θρησκευτική μειονότητα σε εθνική μειονότητα για να ενισχύσει το ρόλο της και να δικαιολογήσει την ύπαρξη του προξενείου που δεν έχει κανένα νόημα αφού δεν υπάρχουν υπήκοοι που να το έχουν ανάγκη. Η επισήμανση του προβλήματος δεν είναι ούτε υπερβολή ούτε λύση. Η κατάσταση δεν μπορεί να υποστηριχτεί μόνο και μόνο από το γεγονός ότι η Θράκη βρίσκεται στο σταυροδρόμι ενός άξονα, οφείλεται και στην έλλειψη ορθολογικής αντιμετώπισης. Τα πράγματα είναι ακόμα πιο πρακτικά όταν τα εντάσσουμε στο ευρωπαϊκό πλαίσιο που παραμένει χριστιανικό εδώ και αιώνες. Διότι η Θράκη ανήκει στην ευρωπαϊκή ήπειρο και είναι χριστιανική κατά συνέπεια ως αιχμή του δόρατος στην περιοχή λειτουργεί με την Κωνσταντινούπολη ως γωνία που αγγίζει τις δύο θάλασσες και αυτό δεν μπορεί να το σταματήσει καμία κατοχή, αφού λειτουργεί ακάθεκτα εδώ και αιώνες.

http://www.lygeros.org/articles?n=15561&l=gr

Διάλεξη του Ν. Λυγερού με θέμα: "Στρατηγική ανάλυση της συνθήκης Σεβρών"