Πετρωτά - Ζεόλιθος

Πετρωτά - Ζεόλιθος
Όταν μαζέψαμε τον ζεόλιθο για πρώτη φορά εκεί που ήταν απαγορευμένος είχαμε στο μυαλό μας έναν άλλον αγώνα ακόμα πιο σκληρό που δικαιώθηκε με ειρηνικό τρόπο ενάντια στην Αυτοκρατορία που δεν ήθελε να εγκαταλείψει το μονοπώλειό της πρέπει λοιπόν ν' αντιληφθείς κι εσύ ότι η πορεία μας έχει αρχίσει για να απελευθερώσουμε την πατρίδα μας από τα προβλήματα που την καταπατούν εδώ και χρόνια γιατί δεν τόλμησε κανένας από εμάς να σκεφτεί το αδιανόητο.

Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2014

Λαογραφικό & Ιστορικό Μουσείο Ξάνθης


Ιδρύθηκε το 1975 και στεγάζεται στο αρχοντικό Κουγιουμτζόγλου, στην παλιά πόλη της Ξάνθης. Το κτίριο, έκθεμα και το ίδιο, αποτελεί ιστορική μαρτυρία για την κοινωνική και
οικονομική ζωή μιας πόλης που άκμασε στις αρχές του 20ου αιώνα. Οι μόνιμες συλλογές συντηρήθηκαν με την, κατά 80%, συνδρομή των ευεργετών. Σήμερα, φιλοξενούνται εδώ εκθέσεις που παρουσιάζουν στοιχεία από τον δημόσιο και ιδιωτικό βίο, την κοινωνική, οικονομική, θρησκευτική ζωή της πόλης και της υπαίθρου των αρχών του 20ου αιώνα. Παράλληλα, λειτουργούν εργαστήρια και εκπαιδευτικά προγράμματα που δίνουν το στίγμα της νέας δημιουργίας στην πόλη. Το Λαογραφικό & Ιστορικό Μουσείο Ξάνθης είναι το ίδρυμα που απέκτησε, συντήρησε και ερευνά τα στοιχεία της νεότερης ιστορίας της πόλης. Επικοινωνεί εκθέτοντας τις υλικές μαρτυρίες των ανθρώπων και του περιβάλλοντός του, που συνέβαλλαν στην διαμόρφωση της φυσιογνωμίας της περιοχής και έχει ως σκοπό τη συνεχή μελέτη αυτών, την εκπαίδευση και την ψυχαγωγία των επισκεπτών. Γι’ αυτό, η οργάνωση της επίσκεψης στο Ισόγειο, παρουσιάζει στον επισκέπτη πρώτα μια αναφορά στη νεότερη ιστορία της πόλης. Στη
συνέχεια, η έκθεση «Ξάνθη 1860 -1940 περίοδος ακμής» αναφέρεται στην αστική τάξη και τους καπνέμπορους. Σε αυτό το επίπεδο βρίσκονται το Πωλητήριο, και ο Πολυχώρος όπου πραγματοποιούνται προβολές, διαλέξεις, συναυλίες καθώς και η αίθουσα εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων. Στον Όροφο στη μία πτέρυγα συνεχίζεται η έκθεση «Ξάνθη 1860-1940 περίοδο ακμής». Εδώ βρίσκεται και ο χώρος για τις Περιοδικές εκθέσεις, με μία διαφορετική έκθεση νέων καλλιτεχνών κάθε μήνα. Στην ίδια πτέρυγα, βρίσκεται και το γραφείο της Κατίνας Βέικου Σεραμέτη, το ερευνητικό κέντρο του μουσείου. Στην άλλη πτέρυγα λειτουργούν Εργαστήρια για εκπαιδευτικά προγράμματα, για τη συντήρηση καθώς και το κέντρο πληροφορικής. Η μία πλευρά του Υπογείου αφιερώνεται στην έκθεση «Καθμερ’νές
και σκόλες» που στοιχειοθετεί την αγροτική και κτηνοτροφική ζωή της Θράκης. Στο δεύτερο τμήμα του υπογείου παρουσιάζεται η θεματική «Επιχειρηματικότητα στην Ξάνθη στις αρχές 20ου αιώνα - Επαγγελματίες - Εργατική τάξη», βασισμένη σ’ έναν επαγγελματικό οδηγό του 1910-11. Στην Αυλή τέλος, βρίσκονται δύο ατομικά Χαμάμ, ανδρικό και γυναικείο, καθώς και το Εκκλησάκι των Αγίων Ακίνδυνων. Υπογραμμίζουμε ότι το ίδιο το κτίριο είναι ένα κόσμημα τόσο για τον εξωτερικό του διάκοσμο με συμμετρικά σχέδια, όσο και για το εσωτερικό του με ξυλόγλυπτα ταβάνια, τοιχογραφίες και εξαιρετικές οροφογραφίες. Το Λαογραφικό & Ιστορικό Μουσείο Ξάνθης λειτουργεί ως ένα έκθεμα, ως υπόδειγμα που ο επισκέπτης χρησιμοποιεί για να ανακαλύψει την Ξάνθη. Βρίσκεται στη βορεινή πλευρά του
λόφου, πάνω στον οποίο είναι κτισμένη η παλιά πόλη της Ξάνθης, λίγα μέτρα πιο κάτω από την πλατεία Μητροπόλεως του Τιμίου Προδρόμου. Το κτήριο αυτό καθεαυτό, χαρακτηρίζεται από την ορθογώνια κατασκευή του και είναι χωρισμένο σε δύο πανομοιότυπες κατοικίες. Κάθε μία έχει τη δική της ανεξάρτητη είσοδο, δύο ορόφους και ένα ημιυπόγειο και δίριχτη κατά μήκος του κτηρίου στέγη με κεραμίδια. Είναι φανερό ότι τα σχέδια που έφεραν οι αδελφοί Κουγιουμτζόλγου από τη Ρωσία, έγιναν βάση περιγραφής του οικοπέδου. Γι’ αυτό υπάρχει ένας μικρός ακάλυπτος χώρος στην αυλή στο πίσω μέρος της κατοικίας, όπου έχουν τοποθετηθεί και τα δύο χαμάμ. Σπάνια επίσης είναι η περίπτωση μιας διπλής κατοικίας, δίδυμων σπιτιών με ομοιότητες στις εξωτερικές τους όψεις και την εσωτερική διευθέτηση των δωματίων. Ένα άλλο σημείο που εντυπωσιάζει είναι η επιβλητική κλίμακα και ο διάκοσμος της πρόσοψης. Οι εξωτερικοί τοίχοι είναι φτιαγμένοι από πέτρα και συνδετικό αρμό, όπως αποκαλύφθηκε κατά τη διάρκεια των εργασιών αποκατάστασης του κτίσματος. Στην κύρια πρόσοψη, επί της οδού Αντίκα, υπάρχουν είκοσι έξι (26) ορθογώνια παράθυρα που το καθένα έχει κορνίζα από οπτόπλινθο χωρίς επίχρισμα και λαξευμένες πέτρες (ψαμμίτης). Και οι δύο πόρτες εισόδου είναι τοξοειδείς και φέρουν επίσης κορνίζα από λαξευμένες πέτρες και στενότερα των υπολοίπων, παράθυρα δεξιά και αριστερά τους. Από τις πόρτες εισόδου περνά και ο άξονας συμμετρίας της κάθε κατοικίας, που υπάρχει επιπλέον του άξονα συμμετρίας όλου του κτίσματος. Η διακόσμηση της πρόσοψης
περιλαμβάνει τις κορνίζες-πλαίσια των ανοιγμάτων (πόρτες-παράθυρα), ψευδοπεσσούς από τούβλο με επίκρανα, αετώματα, κορνίζες με τούβλα πλεγμένα αλυσιδωτά ανά δύο, μπαλκόνια με περίτεχνα κάγκελα, χρωματικές αντιθέσεις των υλικών, κ.τ.λ. που αντανακλούν την ευρωπαϊκή ρίζα των σχεδίων. Το σύνολο των υδρορροών και της απορροής υδάτων είναι φτιαγμένο από χυτοσίδηρο. Το κτήριο περιτριγυριζόταν από αυλή. Στο νοτιοδυτικό άκρο του όμως προστέθηκε αργότερα ένα μικρό κτίσμα. Έτσι σήμερα, επί της οδού Αντίκα υπάρχει ένας στενός αύλειος χώρος, ενώ στο πίσω μέρος της διπλοκατοικίας μεγαλύτερη αυλή που περιλαμβάνει και τα δύο χαμάμ, σε παραδοσιακή ανατολίτικη μορφή (τετράπλευρα κτίσματα με τρουλίσκο στην κάθε οροφή). Από τα τυπολογικά του χαρακτηριστικά διαπιστώνουμε εύκολα πως πρόκειται για ένα τυπικό ελληνικό νεοκλασικό σπίτι του 19ου αιώνα. Επιπρόσθετα, το εσωτερικό του κτίσματος, διαιρείται σε δεκατρείς (13) αίθουσες, συμμετρικά κατανεμημένες σε σχέση με τον άξονα που χωρίζει τις δύο κατοικίες, όπως αυτό φαίνεται και στην κάτοψη του ισογείου. Στο ισόγειο, και οι δύο οικείες, αποτελούνται από ένα μεγάλο ορθογώνιο χωλ εισόδου, στο βάθος του οποίου βρίσκεται η σκάλα που οδηγεί στον όροφο, πίσω από ένα διαχωριστικό με γυαλί και ξύλο. Εκατέρωθεν του κάθε χωλ, ανοίγονται τέσσερεις χώροι. Η ίδια κατανομή χώρων ακολουθείται και στον
όροφο. Σε αυτά τα δύο επίπεδα μπορεί κανείς να παρατηρήσει και την εσωτερική διακόσμηση με τοιχογραφίες και οροφογραφίες. Στο υπόγειο, κατεξοχήν χώρο αποθήκευσης, κατά μήκος ενός είδους διαδρόμου βρίσκονται σε ακολουθία οι χώροι μεγαλύτεροι σε σχέση με τα άλλα επίπεδα και με τοξοειδείς ανοίγματα εισόδου για τον κάθε ένα. Όλα τα παράθυρα και οι πόρτες έχουν ξύλινα κουφώματα και αρχικά μονούς υαλοπίνακες. Ξύλινα είναι και όλα τα πατώματα του ισογείου και του ορόφου. 

Η μόνιμη έκθεση καλύπτει και τα τρία επίπεδα των κατοικιών όπου συνοπτικά συγκεντρώνονται: 
Αντικείμενα καθημερινής χρήσης, προερχόμενα από διαφορετικές κοινωνικές, θρησκευτικές και οικονομικές κοινωνικές ομάδες, τα περισσότερα καταγεγραμμένα και καλά διατηρημένα, ώστε να παρέχουν πληροφορίες στον επισκέπτη, τον ερευνητή, τον ιστορικό, κ.ά. 
Βιβλία και έγγραφα της οικογένειας Κουγιουμτζόγλου και άλλων οικογενειών και ατόμων της πόλης. 
Φωτογραφίες και κάρτες στις οποίες αποτυπώνεται η ταυτότητα της πόλης και της εποχής. 
Μια πλούσια συλλογή ενδυμασιών και κεντημάτων, πλεκτών και υφαντών υφασμάτων, και παραδοσιακές φορεσιές του χορευτικού εργαστηρίου της ΦΕΞ. 
Κοσμήματα και πολύτιμα αντικείμενα που περιγράφουν τους ανθρώπους και τον τρόπο ζωής τους στο τέλος του 19ου αιώνα. 
Πίνακες ζωγραφικής και άλλα αντικείμενα τέχνης νεότερα και σύγχρονα, δωρεές καλλιτεχνών που θέλησαν να στηρίξουν το έργο της ΦΕΞ. 

Πιο συγκεκριμένα, στο ημιυπόγειο όπου βρισκόταν το κελάρι των κατοικιών, έχουν συγκεντρωθεί στη μία πλευρά αντικείμενα της αγροτικής ζωής που σχετίζονται με τις ασχολίες στους αγρούς και στο σπίτι. Στο άλλο μισό, η έκθεση αφορά στους επαγγελματίες της Ξάνθης στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αι., με σχεδόν ολοκληρωμένα καταστήματα και εργαστήρια κάποιων επαγγελμάτων. 
Στο ισόγειο, εκτός από τους χώρους διοίκησης, προβολής και λειτουργίας εργαστηρίων, παρουσιάζεται δραματοποιημένα η ζωή της αστικής τάξης της Ξάνθης τον 19ο αι., τάξη στην οποία ανήκε και η οικογένεια Κουγιουμτζόγλου. Οι χώροι είναι άλλωστε αυτοί στους οποίους κινούνταν και ζούσαν τα μέλη της οικογένειας: κουζίνα, τραπεζαρία, χωλ, σαλόνι, γραφείο, αίθουσα πιάνου. 
Τέλος ο όροφος είναι το μόνο επίπεδο που δεν υπάρχει άμεση επικοινωνία των δύο κατοικιών. Στο ένα κτήριο, ο όροφος είναι αφιερωμένος στη λειτουργία του Πολιτιστικού Ραδιοφώνου της ΦΕΞ και κάποιων εργαστηρίων. Στη δεύτερη κατοικία, έχει αναπαρασταθεί μία κρεβατοκάμαρα, ένα παιδικό δωμάτιο όπου συγκεντρώθηκε και πλούσιο σχολικό υλικό, η αίθουσα των γραμματοσήμων και το γραφείο Κατίνας Βέικου-Σεραμέτη. 
Βγαίνοντας από το κυρίως κτήριο στην πίσω αυλή, μπορούμε να δούμε τα δύο χαμάμ, ανδρικό και γυναικείο, που διατηρούν την αρχική τους μορφή μέχρι σήμερα. 






Πηγή: ΦΕΞ

Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014

Ευγένιος Ευγενίδης

Ευγένιος Ευγενίδης
Ένας ιδιοφυής εφοπλιστής, μεγαλέμπορος και επιχειρηματίας διεθνών προδιαγραφών, ένας ευπατρίδης με μεγάλη καρδιά ήταν ο Ευγένιος Ευγενίδης. Οργάνωσε για πρώτη φορά, στη νεώτερη ιστορία της εμπορικής ναυτιλίας, τις θαλάσσιες μεσογειακές γραμμές των σκανδιναβικών χωρών Σουηδίας και Φιλανδίας καθώς και της Πολωνίας. Με δική του δαπάνη εγκαταστάθηκε δίκτυο ύδρευσης στο Δελήτιο (με παλαιότερη ονομασία Ντελίμοσλουκ με παραφθορά Ντελίμις) στο Διδυμότειχο του Νομού Έβρου, το οποίο μετά τη δωρεά του -τιμής ένεκεν- μετονομάστηκε το 1922 σε Ευγενικόν, η παλαιότερη τοποθεσία του οποίου ήταν πάνω στους λόφους στα Παλαιοχώρια, περίπου 2 χλμ βόρεια του σημερινού χωριού. 
Ήταν ιδρυτής της μεγάλης υπερατλαντικής εταιρίας "Home Lines," με την οποίαν επετεύχθη η σύνδεση της Ελλάδας με τη Βόρεια και Νότια Αμερική . 
Ο Ευγένιος Ευγενίδης του Αγαπίου και της Χαρίκλειας, το γένος Αφεντάκη, γεννήθηκε στο Διδυμότειχο του Νομού Έβρου στις 22 Δεκεμβρίου 1882. Ο πατέρας του ήταν ανώτατος δικαστικός και φρόντισε , από νωρίς , να λάβει ο γιος του καλή αγωγή, εμπνέοντας ταυτόχρονα σ' αυτόν τα βασικά στοιχεία μιας ευρείας ανθρωπιστικής μόρφωσης.

Μετά τις εγκυκλίους σπουδές στο Διδυμότειχο, ο πατέρας του τον προέτρεψε να σπουδάσει στην Κωνσταντινούπολη, στη Ροβέρτιο σχολή των Ρωμιών της Πόλης. Εκεί ενισχύθηκε η οξεία ευφυΐα του και η πολυσχιδής προσωπικότητά του.

Σε ηλικία 20 ετών ο Ευγενίδης είναι ήδη απόφοιτος. Από τον καιρό εκείνο, ο νεαρός ονειροπόλος Ευγενίδης έχει ήδη οραματιστεί τη δυνατότητα ν΄ αποκτήσει η Ελλάδα μεγάλα ναυπηγεία, εφάμιλλα των πιο γνωστών του κόσμου. Αφιερώθηκε στον επιχειρηματικό στίβο της Κωνσταντινούπολης, της εποχής εκείνης. Σε ηλικία μόλις 24 ετών αναλαμβάνει τη διεύθυνση του μεγάλου πρακτορικού οίκου "Ρέππερ" της Κωνσταντινούπολης.

Πολύ νωρίς διαφαίνεται το ανήσυχο του χαρακτήρα του και η ευρύτητα των προθέσεών του. Η επιτυχία δεν τον καθηλώνει στο γραφείο , όπου θα μπορούσε να απολαμβάνει την ηρεμία κα την ασφάλεια . Άρχισε ν΄ ασχολείται με την εισαγωγή ξυλείας στην Κωνσταντινούπολη και επειδή το λιμάνι της Πόλης δεν επαρκούσε , ιδρύει ναυπηγείο στον Κεράτειο κόλπο, όπου και ναυπηγεί 24 φορτηγίδες για να εξυπηρετήσει τις επιχειρήσεις του.

Ο ακαδημαϊκός Σπύρος Μελάς γράφει για τον Ευγενίδη "...όταν τον πρωτογνώρισα ως γενικό πρόξενο της Φιλανδίας στην έπαυλη της Γλυφάδας , μου εξομολογήθηκε ότι ονειρευόταν ν΄ αποκτήσει πολλά χρήματα , όχι για τον εαυτό του μόνο αλλά για να μπορεί να φαίνεται χρήσιμος και στους άλλους . Και το έκανε ως καλός χριστιανός και πατριώτης, αθόρυβα και μυστικά. Πλήρωνε εκδόσεις, χρηματοδοτούσε αποστολές, έδινε υποτροφίες και όπως ο Αντρέας Συγγρός είχε λίστα με φτωχούς τους οποίους βοηθούσε....Μάλιστα λέγεται ότι ξεκινούσε τις μηνιαίες του υποχρεώσεις από αυτούς..."!

Μέχρι το 1922 καθίσταται ένας από τους πλέον αξιόλογους παράγοντες στην Κωνσταντινούπολη. Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή ο Ε. Ευγενίδης αναγκάζεται να εγκαταλείψει την Πόλη και να εγκατασταθεί στον Πειραιά . Το Φεβρουάριο του 1923 αναλαμβάνει τη γενική πρακτόρευση της Σουηδικής Ανατολικής Γραμμής. Το οργανωτικό του δαιμόνιο και η επιχειρηματική του ιδιοφυΐα λάμπουν και πάλι. Η επιμονή του , η εργατικότητά του και η αντοχή του εκπλήσσουν τους πάντες. Το γραφείο του έχει γίνει και το υπνοδωμάτιό του. Δεν αναπαύεται παρά μόνο τόσο ώστε να μπορέσει να εργαστεί ακόμη περισσότερο. Έτσι παρασύρει και τους συνεργάτες του.

Και βέβαια τα αποτελέσματα δεν αργούν να φανούν. Το Σκανδιναβικό πρακτορείο, το οποίο διαχειρίζονταν τα συμφέροντα της Σουηδικής Ανατολικής Γραμμής εις την Εγγύς Ανατολή καθίσταται ο υποδειγματικός πρακτορικός οργανισμός για ολόκληρη τη Μεσόγειο. Οι σχέσεις της Ελλάδας με τις αγορές των Σκανδιναβικών αυτών χωρών γίνονται περισσότερο στέρεες και αποδοτικότερες. Τα εθνικά μας προϊόντα οδεύουν πλέον προς τη Σουηδία κατ΄ ευθείαν από το λιμάνι του Πειραιά. Ο Ε. Ευγενίδης έχει ανοίξει μία πόρτα από την οποία ο πλούτος εισρέει στη χώρα μας. Είναι ο επιχειρηματίας της ευρείας δραστηριότητας που μπορεί να παίξει ρόλο στη διαμόρφωση της οικονομίας της Ελλάδας. Και το ρόλο αυτό τον διαδραματίζει με τα βαθύτερα πατριωτικά συναισθήματα..

Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2014

Ρίζια Ν. Έβρου

Ρίζια Ν. Έβρου

Γενικά


Τα Ρίζια βρίσκονται στο Βόρειο τμήμα του Νομού Έβρου περίπου 20 χιλιόμετρα βορείως της Ορεστιάδας. Το χωριό αριθμεί περί τους 1700 κατοίκους, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι αγρότες. Πηγή ζωής αλλά και ομορφιάς αποτελεί ο ποταμός Άρδας που ρέει παραπλεύρως του χωριού. Το κλίμα της περιοχής χαρακτηρίζεται από χαμηλές θερμοκρασίες κατά τους χειμερινούς μήνες και σχετικά υψηλές θερμοκρασίες το καλοκαίρι. Το φθινόπωρο και η άνοιξη είναι οι καλύτερες εποχές, από άποψη θερμοκρασίας, για να επισκεφθεί κάποιος τα Ρίζια. Το Νοέμβριο και συγκριμένα στις 8 του μηνός γιορτάζει το χωριό, αφού η εκκλησία του είναι αφιερωμένη στους Ταξιάρχες Μιχαήλ και Γαβριήλ. Πλήθος κόσμου συρρέει στο Ναό κάθε χρόνο, διότι εκεί βρίσκεται η θαυματουργή εικόνα του Αρχιστράτηγου Μιχαήλ, δωρεά των κρεοπωλών του Κάραγατς το 1825. Επίσης, κάθε χρόνο στις αρχές Αυγούστου, διοργανώνεται στην παραλία του Άρδα η γιορτή καλαμποκιού με μουσικοχορευτικές και άλλες εκδηλώσεις.


Η Ιστορία των Ριζίων στην αρχαιότητα


Τα Ρίζια (με αυτό το όνομα) είναι ένα χωριό με ιστορία περίπου 200 χρόνων. Ωστόσο ανασκαφές στην τοποθεσία Άγιος Νικόλαος ή Τσάγια, περιοχή η οποία βρίσκεται 600 μέτρα βορειοανατολικά του χωριού, δείχνουν πως κατοικήθηκε πολύ νωρίτερα. Συγκεκριμένα στην περιοχή ανακαλύφθηκαν υπολείμματα οικισμού της πρώιμης εποχής του Σιδήρου (9ος – 8ος αιώνας Π.Χ.), κύριο χαρακτηριστικό του οποίου ήταν τα μεγαλιθικά μνημεία που λαξεύονταν σε φυσικούς ογκόλιθους. Οι ανασκαφές πραγματοποιήθηκαν ύστερα από διαπίστωση της αναγκαιότητας τους από την Αρχαιολογική εταιρία, από τον Ε. Πεντάζο. Στην ίδια θέση υπήρχε τύμβος με διάμετρο 30 και ύψος 7 μέτρα. Με τη διάνοιξη δοκιμαστικών ανασκαφικών τομών κατά τα έτη 1987-1989, διαπιστώθηκε ότι ο τύμβος ήταν ταφικός και είχε κατασκευαστεί με χώματα και υλικά του οικισμού. Η επίχωση του τύμβου περιείχε άφθονη κεραμική με εγχάρακτη, ραβδωτή και εμπίεστη διακόσμηση, πήλινα σφοντύλια, είδωλα κ.α. στη βάση του τύμβου και σε διάφορα σημεία εντοπίστηκαν δάπεδα από πηλό που ανήκαν σε πασσαλόπηκτα σπίτια του οικισμού. Η ύπαρξη σπιτιών ενισχύεται και από την εύρεση απορριμματικών λάκκων οι οποίοι θα κατασκευάστηκαν αρχικά ως αποθηκευτικοί. Τέτοιες κατοικίες δεν εντοπίστηκαν μέχρι τώρα, αλλά σύμφωνα με τις ανασκαφικές ενδείξεις πρέπει να ήταν κατασκευασμένες με πασσάλους, κλαδιά και πηλό, όπως αυτές που είναι γνωστές από ανασκαφές της γειτονικής Βουλγαρίας.

Στη Βουλγαρία βρίσκονται αυτές οι κατοικίες κατά 0,60 μ. μέσα στο φυσικό έδαφος. Η εστία στο εσωτερικό τους βρίσκεται πάντοτε στη δυτική πλευρά, ενώ ο φούρνος και οι λάκκοι για την αποθήκευση βρίσκονται σε γειτονικό χώρο εξωτερικά των κατοικιών.


Η κεραμική που προέρχεται από τα Ρίζια έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με την κεραμική που προέρχεται από τους τύμβους και τους τάφους της Ρούσσας. Στο νοτιοανατολικό τμήμα και κοντά στην περιφέρεια του τύμβου εντοπίστηκε ορθογώνιος λάκκος με ψημένα τα τοιχώματά του από τη φωτιά και με έντονα ίχνη της καύσης του νεκρού. Στο εσωτερικό του βρέθηκαν θραύσματα γυάλινων αγγείων, σιδερένια καρφιά, πήλινο πινάκιο και δύο χάλκινα νομίσματα από τα οποία το ένα είναι της Αδριανουπόλεως, εποχής Σεπτίμιου Σεβήρου (193-211 μ.Χ.). Στην κύρια όψη του νομίσματος εικονίζεται προτομή του Αυτοκράτορα , ενώ στην άλλη εικονίζονται καθιστοί οι τρεις ποταμοί της περιοχής Έβρος, Άρδας, Τούνζας και υπάρχει επιγραφή «Αδριανοπολιτών» (ΙΘ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων και Δ.Τριαντάφυλλος – Δ. Τερζοπούλου).