Ν. Λυγερός
Πετρωτά - Ζεόλιθος
Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013
Τρίτη 27 Αυγούστου 2013
Αρχαιολογικό Μουσείο Κομοτηνής
Το αρχαιολογικό Μουσείο Κομοτηνής εγκαινιάστηκε το 1976. Οι εκθέσεις του καλύπτουν το χρονικό διάστημα από τη Νεολιθική μέχρι τη Βυζαντινή περίοδο. Η παρουσίαση των εκθεμάτων γίνεται με χρονολογική ακολουθία, χωρίς όμως τη διάσπαση των κατά τόπους ανασκαφικών συνόλων. Στόχος της έκθεσης ήταν να παρουσιαστούν επιλεγμένα και αντιπροσωπευτικά ευρήματα από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους, τα οποία μπορούν να προσφέρουν στον επισκέπτη όλες τις απαραίτητες πληροφορίες για την προϊστορία και την ιστορία της Θράκης του Αιγαίου. Όλα τα εκθέματα αποκαλύπτουν την σημασία της παρουσίας των Ελλήνων στο βόρειο Αιγαίο και τη δημιουργική πορεία της ελληνικής τέχνης και του ελληνικού πολιτισμού σε μια απομακρυσμένη κατά την αρχαιότητα περιοχή του βορρά.
Το πιο εντυπωσιακό έκθεμα, αναμφισβήτητα, είναι η χρυσή προτομή του Σεπτιμίου Σεβήρου (193-211 μ.Χ.) την οποία κρατούσαν στερεωμένη σε κοντάρι οι imaginiferi του ρωμαϊκού στρατού.
Το κτήριο του Μουσείου είναι έργο του αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη και θεωρείται ως προς την αρχιτεκτονική του μορφή το πιο εντυπωσιακό από τα σύγχρονα κτήρια της πόλης. Χαρακτηριστικά στοιχεία του είναι η γεωμετρική διάρθρωση των όγκων και των επιφανειών του, οι ανισοϋψείς στέγες με φεγγίτες και παράθυρα, τα αίθρια, τα εσωτερικά και εξωτερικά υπόστεγα, τα παράθυρα με τους χωριστούς φεγγίτες, τα ξύλινα κουφώματα με τις μεταλλικές περσίδες, οι οροφές με τα εμφανή αποτυπώματα των ξυλοτύπων και το χαμηλό τοιχίο-φράχτης που περιβάλλει τον κήπο με τα πεύκα. Η κυρίως έκθεση του Μουσείου περιλαμβάνει αντικείμενα από προϊστορικές θέσεις (Νεολιθικές και εποχής Σιδήρου), από ελληνικές αποικίες, ιερά, ρωμαϊκούς οικισμούς και νεκροταφεία. Από το 1987 λειτουργούν στο Μουσείο εκπαιδευτικά προγράμματα για μαθητές Δημοτικού και Γυμνασίου, τα οποία συνοδεύονται από εποπτικό υλικό και ειδικά φυλλάδια.
Κατά την περίοδο 1937-1962 δημιουργήθηκε στο Γυμνάσιο Αρρένων Κομοτηνής Αρχαιολογική Συλλογή με αντικείμενα από παράλιους αρχαιολογικούς χώρους της Θράκης. Το 1962 ιδρύθηκε από το Υπουργείο Παιδείας Εφορεία Αρχαιοτήτων με έδρα την Κομοτηνή, η οποία στεγάστηκε σε παραδοσιακό κτήριο της οδού Μπακάλμπαση 4 (σημερινή ΔΕΥΚΑΚ). Αυτό αποτέλεσε το πρώτο αρχαιολογικό Μουσείο. Το 1968-1970 οικοδομήθηκε το νέο αρχαιολογικό Μουσείο που εγκαινιάστηκε το 1976. Το 1992, στο πλαίσιο του 2ου Διεθνούς Συμποσίου Θρακικών Σπουδών οργανώθηκε έκθεση με θέμα ''Αρχαία Θράκη και ελληνικός πολιτισμός" η οποία παραμένει ως σήμερα. Το 1994-95 ολοκληρώθηκε η διαδικασία απαλλοτρίωσης των οικοπέδων μπροστά και πίσω από το Μουσείο. Τα κτίσματα κατεδαφίστηκαν και το κτήριο του Μουσείου ελευθερώθηκε και κυριαρχεί πλέον στο χώρο του μικρού πάρκου της πόλης με τη λιτή, αλλά επιβλητική αρχιτεκτονική μορφή του. Οι χώροι του όμως είναι πλέον υπερπλήρεις και από το 1998 ετοιμάζεται το κτηριολογικό πρόγραμμα της επέκτασής του.
Η έκθεση περιλαμβάνει αντικείμενα από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους της Θράκης (Παραδημή, Στρύμη, Δίκαια, Άβδηρα, Μαρώνεια, Μάκρη, Μεσημβρία-Ζώνη, ποταμό Λίσσο, Τύμβους Άρζου, Ορεστιάδα, Τραϊανούπολη).Καλύπτει τη χρονική περίοδο από τα νεολιθικά μέχρι τα βυζαντινά χρόνια.
Η επιλογή των εκθεμάτων έγινε με στόχο να παρουσιαστούν τα πιο αξιόλογα έργα κάθε κατηγορίας και να εκπροσωπούνται συγχρόνως οι σημαντικότεροι χώροι διαφόρων εποχών. Η παρουσίασή τους δεν ακολούθησε αυστηρά μια συγκεκριμένη αρχή. Καταβλήθηκε προσπάθεια, όσο το επέτρεπαν τα ίδια τα εκθέματα και οι αίθουσες του Μουσείου, να συνδυαστούν η διάταξη κατά χώρους (τοπογραφική) με τη διάταξη κατά εποχές (χρονολογική).
Ο επισκέπτης θα βρει ιστορικές, τοπογραφικές και ανασκαφικές πληροφορίες. Θα γνωρίσει αντικείμενα καθημερινής χρήσης του προϊστορικού ανθρώπου (εργαλεία, αγγεία κ.α.) και θα διαπιστώσει πόσο ανεπτυγμένες ήταν οι τεχνικές του γνώσεις στην επεξεργασία της πέτρας και του πηλού. Θα θαυμάσει ορισμένα γλυπτά (κυρίως ανάγλυφα), εξαίρετα δημιουργήματα της ιωνικής τέχνης, που γεννήθηκε στο Ανατολικό Αιγαίο και διαδόθηκε με τους αποίκους στα παράλια της Θράκης. Δείγματα της ίδιας τέχνης είναι τα αγγεία, τα ειδώλια, τα κοσμήματα, τα νομίσματα κ.α. που όχι μόνον εξυπηρετούσαν τους ανθρώπους στην καθημερινή τους ζωή, αλλά τους συνόδευαν και στο θάνατο. Οι σαρκοφάγοι, οι επιτύμβιες στήλες και τα κτερίσματα των τάφων θα τον εισάγουν στα ταφικά έθιμα και τις δοξασίες των ανθρώπων κάθε εποχής για το θάνατο. Σε μερικές επιγραφές και σε ορισμένα αντικείμενα θα βρει στοιχεία για την πολιτική, κοινωνική, θρησκευτική και οικονομική ζωή των κατοίκων της αρχαίας Θράκης.
Η έκθεση καλύπτει τη χρονική περίοδο από τον 5ο αι. π.Χ. μέχρι τον 2ο αι. μ.Χ.Ετοιμάστηκε το 1992, στο πλαίσιο του 2ου Διεθνούς Συμποσίου Θρακικών Σπουδών με θέμα: "Αρχαία Θράκη, Αρχαϊκοί, Κλασικοί, Ελληνιστικοί, Ρωμαϊκοί χρόνοι" που διοργανώθηκε από το Αρχαιολογικό Μουσείο και το Μορφωτικό Όμιλο Κομοτηνής.
Στην έκθεση αυτή, που παρέμεινε τελικά ως μόνιμη, παρουσιάζονται για πρώτη φορά ευρήματα των ανασκαφών της περιόδου 1980-1991 από τους σημαντικότερους χώρους της Θράκης.
Η έκθεση είναι δομημένη θεματικά, κατά αρχαιολογικό χώρο: Στρύμη, Φρουριο Καλύβας, Μάκρη, Μεσημβρία-Ζώνη, Σαμοθράκη, Ληνός, Μαρώνεια, Λουτρός, Δίκαια Έβρου. Έχουν εκτεθεί πήλινα και χάλκινα αγγεία, ειδώλια, κοσμήματα, όπλα και μικροαντικείμενα καθημερινής ζωής.
Ν. Λυγερός: Η διάδοση του ζεόλιθου
Η διάδοση του ζεόλιθου στον τομέα της γεωργίας γίνεται από στόμα σε στόμα πλέον, γιατί οι γεωργοί εμπιστεύονται τους γεωργούς κι όταν βλέπουν χειροπιαστά αποτελέσματα στα χωράφια των άλλων θέλουν και αυτοί να τον δοκιμάσουν και στα δικά τους. Με άλλα λόγια δεν είμαστε πια στη φάση τη θεωρητική και των επιστημονικών συζητήσεων στα εργαστήρια. Ο ζεόλιθος έχει μπει πια στο πρακτικό επίπεδο κι οι άνθρωποί μας βλέπουν τα πρώτα αποτελέσματα. Επιπλέον, όταν υπάρχει ανάγκη προστασίας των ελαιόδεντρων από το δάκο και ανάγκη μετατροπής και ταυτόχρονα αξιοποίησης του κατσίγαρου, τότε τα πράγματα είναι πολύ πιο γρήγορα. Ο ζεόλιθος είναι ένα οικονομικό και φυσικό μέσο που βοηθάει σε πολλούς τομείς τους γεωργούς κι όχι μόνο. Κι όπως επιτρέπει και την αύξηση της παραγωγής, ο καθένας μπορεί να το ελέγξει στο κτήμα του και μάλιστα με εξοικονόμηση νερού και λιπάσματος. Οι συζητήσεις που είχαμε με τους αρμόδιους των υπουργείων ΥΠΕΚΑ και Γεωργίας, δείχνουν ότι υπάρχει έντονο ενδιαφέρον και σε εθνικό επίπεδο, οπότε αντιλαμβάνονται όλοι πια ότι ο ελληνικός ζεόλιθος μπορεί να βοηθήσει την πατρίδα μας επί του πρακτέου. Έχουν γίνει ανάλογες επαφές και με τον Υπουργό Γεωργίας της Κύπρου, ο οποίος το ανέφερε στον ομόλογό του στο Ισραήλ που ενδιαφέρεται βέβαια και λόγω θερμοκρασίας και λόγω ξηρασίας. Με αυτόν τον τρόπο βλέπουμε τα αρχικά στάδια ενός διαγράμματος ροής του ζεόλιθου σε διακρατικό επίπεδο. Κι είναι δύσκολο να μη βρούμε μια αναλογία με τους ενεργειακούς αγωγούς που αφορούν στο θέμα της ελληνικής ΑΟΖ και των υδρογονανθράκων μας.
Ν. Λυγερός: Ο ζεόλιθος είναι θέμα νοημοσύνης
Όσοι ακόμα αναρωτιούνται αν πρέπει να ασχοληθούν με το ζεόλιθο, πρέπει να καταλάβουν ότι είναι θέμα νοημοσύνης. Δεν μπορείς από τη μία πλευρά να κλαίγεσαι συνεχώς γιατί δεν τα βγάζεις πέρα οικονομικά κι από την άλλη να μη βλέπεις ότι ο ζεόλιθος είναι η λύση στα προβλήματά σου. Ο ζεόλιθος σου επιτρέπει εξοικονόμηση νερού για το πότισμα, εξοικονόμηση λιπάσματος για τον εμπλουτισμό της γης, αύξηση παραγωγής, απολύμανση του νερού, αξιοποίηση του κατσίγαρου και όλα αυτά με ένα τρόπο οικονομικό. Μπορεί βέβαια οι παραγωγοί να μην το αντιλαμβάνονται αμέσως ότι ακόμα κι η επένδυση για τη μεταφορά και τη διανομή του ζεόλιθου είναι τεράστιας σημασίας και στρατηγικά ως επένδυση και οικονομικά ως απόσβεση, αλλά οι ελαιοπαραγωγοί που βλέπουν μεγάλες ποσότητες λαδιού δεν έχουν καμιά δικαιολογία. Διότι μπορούν να δουν επί του πρακτέου τα τεράστια οφέλη του ζεόλιθου ακόμα και για την καταπολέμηση του δάκου της ελιάς. Δεν μπορούμε ν’ αφήνουμε παραγωγούς να υποφέρουν από αυτή την ασθένεια, ενώ γνωρίζουμε τη λύση που μάλιστα είναι και βιολογική. Σε γενικό επίπεδο όμως τα πράγματα προχωρούν γιατί όλο και περισσότεροι αγρότες και κτηνοτρόφοι καταλαβαίνουν την αξία του ζεόλιθου για τη γη μας και κατά συνέπεια θα πιέσουν την αγορά για να γίνει η αξιοποίηση αυτού του φυσικού προϊόντος που έχει και οικολογικές επιπτώσεις, αφού καλυτερεύει όλη τη διαχείριση της φύσης. Έτσι αναπόφευκτα όλοι θα αντιληφθούν τη σημασία του σε βάθος χρόνου. Θα θέλαμε απλώς να είναι χαρούμενοι και να μη βρίζουν τον εαυτό τους όσοι δεν σκέφτηκαν να αξιοποιήσουν την πηγή γνώσης που προσφέρεται, αφού θα έχουν αποδείξει στον εαυτό τους ότι είναι βάρβαροι. Γιατί η νοημοσύνη κάνει τη διαφορά.
Σάββατο 10 Αυγούστου 2013
Σπάρτακος Ροδόπης
Ο Σπάρτακος Ροδόπης είναι ένα μη κερδοσκοπικό σωματείο, που ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 2008 με έδρα την πόλη της Κομοτηνής.
Το αντικείμενό του επικεντρώνεται κυρίως στο χώρο των αθλημάτων αντοχής (τρέξιμο σε δρόμο ή βουνό, ποδηλασία, δίαθλο, χάραξη μονοπατιών, πεζοπορία κλπ). Αυτό το είδος αθλητισμού είναι ένας άριστος τρόπος άσκησης, που συνδυάζει ιδανικά την αθλητική μας δραστηριότητα και την επαφή με τη φύση. Ο συνδυασμός αυτός, το καθιστά ιδιαίτερα ενδιαφέρον, ευχάριστο και πολύ δημοφιλές τα τελευταία χρόνια σε πολλές πόλεις και χώρες του κόσμου. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει στροφή στη ζωή του και να ασχοληθεί με το συγκεκριμένο τομέα, χωρίς να απαιτούνται ιδιαίτερες αθλητικές ικανότητες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν πολλά από τα μέλη του Σπάρτακου Ροδόπης.
Δε θέλουμε να σταθούμε όμως μόνο στην αθλητική διάσταση του συλλόγου μας. Ο Σπάρτακος Ροδόπης είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος σε θέματα προστασίας του περιβάλλοντος και απευθύνεται σε όλους εκείνους που είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν ό,τι αυτοί μπορούν, στην προστασία και προαγωγή του χώρου που μας περιβάλει. Μέσα από τις δραστηριότητές μας λοιπόν, θα προσπαθήσουμε να διορθώσουμε ό,τι μπορούμε στο πληγωμένο περιβάλλον και να μάθουμε στους νεότερους πως να το σέβονται και να το διατηρούν καθαρό.
Το έργο μας ξεκινά ουσιαστικά από τον Ιανουάριο του 2010 και προσπαθούμε να προσελκύσουμε το ενδιαφέρον σας, ώστε να συμμετάσχετε κι εσείς στις δραστηριότητες μας (αθλητικές και μη). Επιθυμούμε να καλλιεργήσουμε το αθλητικό και φυσιολατρικό πνεύμα κι εσείς με τη σειρά σας να το μεταδώσετε στους δικούς σας ανθρώπους. Σ’ αυτούς που αγαπάτε. Πιστέψτε μας θα είναι ένα από τα καλύτερα δώρα που θα τους έχετε κάνει ποτέ!
Τέλος, θα θέλαμε να κλείσουμε το παρόν με δύο ευχές:
1) Στους πιο απαισιόδοξους από εσάς ευχόμαστε να σας συναντήσουμε στην επόμενη καθαριότητα του άλσους της Νυμφαίας ή στην επόμενη ποδηλατοπορεία που θα διοργανώσουμε μέσα στην πόλη της Κομοτηνής.
2) Στους πιο αισιόδοξους από εσάς ευχόμαστε να σας συναντήσουμε στον τερματισμό κάποιου μαραθωνίου βουνού ή δρόμου και να γευτούμε όλοι μαζί τη χαρά της επιτυχίας!!! Πιστέψτε μας. Ίσως να είμαστε οι πιο κατάλληλοι άνθρωποι για να σας πούμε ότι γίνεται...
http://www.spartakos-rodopis.gr
Η αρχαία Εγνατία Οδός
Η Εγνατία Οδός ήταν ένας από τους µεγαλύτερους στρατιωτικούς και εµπορικούς δρόµους του αρχαίου κόσµου. Ο άξονας που συνέδεε τη Ρώµη µε τις κτίσεις της στην Ανατολή. Κατασκευάστηκε µεταξύ 146 και 120 π.Χ. από τον ανθύπατο της Μακεδονίας Γναίο Εγνάτιο, πάνω στα ίχνη του πανάρχαιου δρόµου που διέσχιζε τη Μακεδονία και τη Θράκη από τα ανατολικά προς τα δυτικά. Τον δρόµο αυτόν είχαν ακολουθήσει τα στρατεύµατα του Δαρείου και του Ξέρξη στις εκστρατείες των Περσών κατά της Ελλάδος στις αρχές του 5ου π.Χ. αι. Τον ίδιο δρόµο ακολούθησε και ο Αλέξανδρος στην εκστρατεία του από την Ευρώπη προς την Ασία.
Ήταν η πρώτη δηµόσια οδός που έγινε από τους Ρωµαίους έξω από την Ιταλία. Ξεκινούσε από την Απολλωνία και το Δυρράχιο στην Ιλλυρία - τη σηµερινή Αλβανία - διέσχιζε τη Μακεδονία µέχρι τον ποταµό Νέστο, περνούσε στη Θράκη και συνέχιζε στον Ελλήσποντο και το Βυζάντιο. Για περισσότερα από 2.000 χρόνια υπήρξε ο µοναδικός καλός δρόµος σ' αυτή την περιοχή και έπαιξε σηµαντικό ρόλο στην τύχη της Ρώµης, του Βυζαντίου και της Οθωµανικής Αυτοκρατορίας.
Κατά µήκος της Εγνατίας, υπήρχαν ανά 7-14 µίλια (10 - 20 χλµ.) σταθµοί ανεφοδιασµού µε προσωπικό για την εξυπηρέτηση των ταξιδιωτών. Υπήρχαν επίσης πανδοχεία, που ήταν εγκατεστηµένα στο τέλος µιας πλήρους ταξιδιωτικής ηµέρας (30 - 40 µίλια ή 45 - 60 κλµ.) Αυτό το γεγονός επηρέασε βαθύτατα την χωροταξική οργάνωση της Μακεδονίας και της Θράκης, αφού ακόµη και σήµερα οι µεγαλύτερες πόλεις, που Βρίσκονται πάνω στον άξονα της Εγνατίας, απέχουν µεταξύ τους 45 - 60 χλµ: Έδεσσα - Γιαννιτσά - Θεσσαλονίκη - Απολλωνία - Αµφίπολη - Φίλιπποι αλλά και Καβάλα - Ξάνθη - Κοµοτηνή - Αλεξανδρούπολη. Υπήρχαν ακόµη στρατόπεδα, φυλάκια, σταθµοί ελέγχου, φρουρές και φρούρια σε ποτάµια, σε υψώµατα, σε στενά και σε ορεινά περάσµατα.
Το αρχικό µήκος της Εγνατίας Οδού από την Αδριατική µέχρι τον ποταµό Έβρο ήταν 535 µίλια. Ανά ένα µίλι στο δρόµο υπήρχαν οδοδείκτες, τα µιλιάρια, που έδιναν πληροφορίες για την απόσταση από την αφετηρία.
Στο χώρο της Θράκης - και ιδιαίτερα στους νοµούς Ξάνθης και Ροδόπης - η διαδροµή της αρχαίας Εγνατίας ταυτίζεται σε µεγάλο βαθµό µε τη σύγχρονη Εγνατία. Τα περισσότερα όµως σωζόµενα τµήµατα του δρόµου εντοπίστηκαν στο νοµό Έβρου. Το πρώτο και µεγαλύτερο τµήµα αρχίζει από τα όρια των Νοµών Ροδόπης - Έβρου και είναι ορατό µέχρι βορειο-ανατολικά της αρχαίας Ζώνης. Διασχίζει το χαµηλό αυχένα που χωρίζει τους κάµπους Κοµοτηνής και Αλεξανδρούπολης και αποτελεί, ακόµη και σήµερα, θαυµαστό παράδειγµα χάραξης ορεινής διαδροµής. Υπάρχουν επίσης πολλά καλοδιατηρηµένα πεδινά τµήµατα σε επαφή σχεδόν µε τη σηµερινή Εθνική οδό, µετά την Αλεξανδρούπολη, αλλά και µετά την Τραϊανούπολη.
Σε όλα τα ορατά σηµεία του δρόµου υπάρχουν ενηµερωτικές πινακίδες µε τη συµφωνηµένη στα πλαίσια Ευρωπαϊκού προγράµµατος, κοινή για όλες τις Ρωµαϊκές οδούς, σήµανση. Επίσης τοποθετήθηκαν πινακίδες κατεύθυνσης κατά µήκος όλης της γνωστής πορείας στην ορεινή διάβαση των Ζωναίων ώστε να είναι σε θέση ο κάθε ενδιαφερόµενος περιηγητής να νιώσει τη συγκίνηση της ανακάλυψης βαδίζοντας πάνω στο αρχαίο οδόστρωµα.
Η Εγνατία οδός ξεκινούσε από την Απολλωνία και το Δυρράχιο στην Ιλλυρία (τη σηµερινή Αλβανία), διέσχιζε τη Μακεδονία µέχρι τον ποταµό Νέστο, περνούσε στη Θράκη και συνέχιζε στον Ελλήσποντο και το Βυζάντιο. Αποτελούσε προέκταση της Αππίας οδού που ένωνε το σηµερινό Μπρίντεζι µε τη Ρώµη και εξασφάλιζε στην Β. Ιταλία την πρόσβαση στο Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο, τον Εύξεινο και την Ασία.
Στο χώρο της Θράκης η χάραξη της αρχαίας και της σύγχρονης Εγνατίας οδού συµπίπτουν σε εντυπωσιακό βαθµό. Στον χάρτη σηµειώνονται, εκτός από την πορεία του δρόµου, βεβαιωµένες και υποθετικές θέσεις πόλεων και σταθµών, καθώς και άλλοι αρχαιολογικοί χώροι.
Ο Ποϊτινγκεριανός Πίνακας (Tabula Peutingeriana) είναι αντίγραφο του 12ου αιώνα ενός αρχαίου χάρτη, που απεικονίζει το cursus publicus, το οδικό δίκτυο της Ρωµαϊκής αυτοκρατορίας. Ο αρχικός χάρτης-πλάτους Ο,34µ. και µήκους 3,75µ.- του οποίου αυτό είναι το µοναδικό αντίγραφο, χρονολογείται στα τέλη του 4ου ή στις αρχές του 5ου µ.Χ. αι. και περιλαµβάνει την Ευρώπη, την Ασία (Περσία, lνδία) και τη Βόρεια Αφρική. Ο χάρτης οφείλει την ονοµασία του στον Γερµανό ουµανιστή και συλλέκτη Κόνραντ Πόιτινγκερ (15ος – 16ος αι.), ο οποίος τον κληρονόµησε το 1508 από τον επίσης ουµανιστή λόγιο Κόνραντ Κέλτες. Σήµερα φυλάσσεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας, στη Βιέννη.
Για την κατασκευή του αρχαίου δρόµου το φυσικό έδαφος σκάφτηκε σε βάθος 50 cm και ισοπεδώθηκε. Τοποθετήθηκαν επάλληλα στρώµατα αργίλου και χαλίκων και συµπιέστηκαν ενώ παράλληλα βρέχονταν µε νερό. Κατασκευάστηκαν κράσπεδα από µεγάλους λίθους όρθια τοποθετηµένους στις άκρες του δρόµου για την συγκράτηση του οδοστρώµατος. Το επιφανειακό στρώµα αποτελείται από πεπλατυσµένους λίθους πάχους 15 cm. Στον άξονα του δρόµου επιµήκεις λίθοι, υπερυψωµένοι σε σχέση µε το οδόστρωµα, διαχωρίζουν τις κατευθύνσεις.
Δευτέρα 5 Αυγούστου 2013
Ο αγώνας του ελληνικού ζεόλιθου
Ν. Λυγερός
Ο αγώνας του ελληνικού ζεόλιθου είναι ανάλογος με τον αγώνα της ελληνικής ΑΟΖ, διότι πρόκειται περί ενός εθνικού θέματος. Πρέπει λοιπόν να ξεπεραστούν οι τοπικές αντιπαραθέσεις και να καταλάβουμε ότι η μάχη δεν έχει σχέση αποκλειστικά με τα δικαστήρια. Η ουσία είναι αλλού. Ο ελληνικός ζεόλιθος αποτελεί για την οικονομία μας ένα από τα στρατηγικά μας αποθέματα ακριβώς όπως είναι οι υδρογονάνθρακες και οι υδρίτες μεθανίου της ελληνικής ΑΟΖ. Απλώς ο ζεόλιθος είναι πιο εύκολα προσβάσιμος, αφού πρόκειται για επιφανειακά κοιτάσματα που βρίσκονται πάνω στην ξηρά. Δεν υπάρχει λοιπόν καμία διακρατική δυσκολία για την εξόρυξή του στη Θράκη. Μπορεί επίσης να βοηθήσει την ανάπτυξη της Θράκης με τις θέσεις εργασίας που θα δημιουργήσει στο Βόρειο Έβρο με την ενεργοποίηση του σιδηροδρομικού δικτύου, αλλά και του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης. Με όλο αυτό το πλαίσιο μπορεί να τροφοδοτήσει όλη την Ελλάδα στον τομέα της γεωργίας και της κτηνοτροφίας για να ενισχύσει τον πρωτογενή τομέα. Μέσω του φαρμακευτικού σκευάσματος μπορεί να βοηθήσει ανθρώπους και να τους απαλλάξει από τα βαριά μέταλλα, τις τοξίνες και τις ελεύθερες ρίζες. Οι εφαρμογές του σε διάφορους τομείς όπως η χημεία, η βιομηχανία του μπετό, η βιομηχανία των υδρογονανθράκων, έχουν βάλει τον ζεόλιθο στις δέκα μεγαλύτερες καινοτομίες του κόσμου. Κι όμως η χρήση του στην Ελλάδα είναι σχεδόν άγνωστη, ενώ στη Θράκη μας έχουμε μία τεράστια ποσότητα, πάνω από 80 εκατομμύρια τόνους ορυκτού και μια από τις καλύτερες ποιότητες σε παγκόσμιο επίπεδο. Είναι λοιπόν απαραίτητο να ξεπεράσουμε τις αθλιότητες τις γραφειοκρατικές και τις άσκοπες αντιπαραθέσεις για να περάσουμε στο στάδιο αξιοποίησης του ελληνικού ζεόλιθου προς όφελος της πατρίδας μας όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο, αλλά και σε στρατηγικό λόγω των πολλαπλών εφαρμογών του, διότι θα βοηθήσει πάρα πολλούς Έλληνες πολίτες να ξεπεράσουν τις οικονομικές και πρακτικές δυσκολίες που έχουν με τα χωράφια τους και τις καλλιέργειές τους. Ο ελληνικός ζεόλιθος θα ενισχύσει την αξιοπρέπεια των Ελλήνων που δεν γονάτισαν, που δεν τα παράτησαν και δεν εγκατέλειψαν τη γη τους. Διότι έχει αρχίσει το μέλλον της Ελλάδας.
http://www.lygeros.org/articles.php?n=12862&l=gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)